اول حمد ثناء الہی جو مالک ہَر ہَر دا
اُس دا نام چتارن والا کسے میدان نہ ہر دا
اِکناں دے پھل مِٹھے کیتے پَت اُنہاندے کوڑے
اِکناں دے پھل کاری آون نفے پھلاں دے تھوڑے
ایس عجائب باغے اندر آدم دا رُکھ لایا
معرفت را میوه دے کے واہ پھلدار بنایا
واہ واہ خالق سرجنہارا مَلکاں جن اِنساناں
اربع عناصر تھیں جس کِیتا گُوناگُوں حیواناں
قدرت تھیں جس باغ بناۓ جگ سنسار تمامی
رنگ برنگے بُوٹے لائے کُجھ خاصی کُجھ عامی
حکم اُہدے بن ککھ نئیں ہِل دا واہ قُدرت دا والی
جیا جون نگاه اوہدی وِچ ہر پتہ ہر ڈالی
آپ مکانوں خالی اُس تھیں کوئی مکان نہ خالی
ہر ویلے ہر چیز محمد رکھدا نِت سنبھالی
آپے دانا آپے بیناں ہر کم کردا آپے
واحد لا شریک الٰہی صفتاں نال سیہاپے
رب جَبَّار قَهَّار سُنی دا خوف بھلا اُس بابوں
ہے سَتَّار غَفَّار ہمیشہ رحم اُمید جنابوں
صُم بُکم رہن فرشتے کس طاقت دم مارے
در اوہدے تے عاجز ہو کے ڈھین بزرگ وچارے
بادشاہاں دے شاہ اُس آگے مونہہ مَلدے وِچ خاکاں
او گنہار کہایا اوتھے سچیاں صافاں پاکان
واه واه صاحب بخشنہارا تک تک اَیڈ گناہاں
عزت رزق نہ کھسّے ساڈا دیندا فیر پناہاں
لُطف کریندا کم کننده ہر دم کاج سنوارے
سب خلقت دا راکھا اوہو بھیت پچھانے سارے
ناروں چا گلزار بنایا ابراہیم نبی تے
گنتی کریئے کی محمد کردا لطف سبھی تے
کھوہ سٹا کے آپ محمد پیغمبر کنعانی
باراں سالاں دی کڈھ قیدوں فیر دِتی سلطانی
سب وڈیائی اُس نوں لائق بے پرواہ ہمیشہ
ہکناں تاج سعادت دیندا ہکناں بد اندیشہ
دانا بِینا زور اور ہے نالے بخشنہارا
ہر دم مدد رُوحاں نُوں دیندا عقلاں نوں چمکارا
اِکناں نُوں ایہہ تنگی دیندا روٹی ہاہجھوں مر دا
اِکناں نُوں اَن مِنے خزانے غیبوں اَگے دھردا
جو چاہندا سو کردا آپو کوئی نہ حاکم اُس دا
جان دیوے تاں زندہ بندہ کڈھ لوے تاں کھس دا
اوہو صاحب مُلکاں والا اسیں تُسیں سبھ بندے
ہر اِک دا رکھوالا آپے کیا چنگے کیا مندے
حکمت حکم اوہدے تھیں بھریا ایہہ تمام پسارا
حکموں ظاہر اوہلے کیہہ اے جان دا اے جگ سارا
تُوں بے اَنت سچے رب سایاں دھن خدائی تیری
مُول کے نے اَنت نہ پایا ایڈ لکائی تیری
حکم تیرے بِن ککھ نہیں ہلدا جو چاہویں سو ہندا
جس نوں آپ دلیری بخشیں اوہ میدان کھلوندا
مٹّی وِچوں کڈھ دکھاؤندا سوہنے گُل ہزاراں
خاکو چاء اُچیرے کردا سرو بلند چناراں
رحمت را مینہہ پا خُدایا باغ سُکا کر ہریا
بوٹا آس اُمید میری دا کر دے میوے بھریا
مٹھا میوه بخش اجیہا قدرت دی گھت شیری
جو کھاوے روگ اُس دا جاوے دُور ہووے دلگیری
سدا بہار رہوے اِس باغے کدی خزاں نہ آوے
ہوون فیض ہزاراں تائیں ہر بُھکھا پھل کھاوے
جے تک تینوں طلب محمد اِس رستے ٹر اڑیا
مُڑ آون دی رکھ نہ رکھیں ایتھوں کوئی نہ مڑیا
اوّل حمد خداوند تائیں جو خلقت دا سائیں
نابُووں جس بُود بنایا ہر اِک صورت تائیں
دو حرفاں تھیں پیدا کیے لوح قلم جگ سارے
كُنْ فَيَكُوْن محمد بخشا واہ قُدرت دے کارے
آپ کاریگر خواہش کر کے اربع عناصر گوئی
تِن قسمان پیدائش اوتھوں رنگ برنگی ہوئی
اِک جماد ہوۓ اُس وِچوں ناں اوہ ہلدے جلدے
ہور نیات حیات نہ مردے پُھلدے پَھلدے جُھلدے
حیوانات کیئے فِر تیجے صاحب جسماں جاناں
قِسم ہزار اٹھاراں کیتی دُنیا تے حیواناں
صورت جُدا جُدا ہر اک دی علم اُہدے وِچہ آئی
رنگا رنگ بنائے کھانے دنیدا ہر ہر جائی
ہر اِک جون حباب اوہدے دی جان جِسم وچہ پائی
قوت قوت مروت کولون ثبت ثبوت کرائی
صورت سیرت آپو اپنی دِتی ربّ پیارے
ایک کیڑے وچہ پَیراں رُلدے ایک پر بخش اُڈارے
اِکناں دے سِر تاج ٹکاۓ ہُد ہُد شاہ یگانے
اِکناں گل وِچہ طوق سیاہی پھر دے چور بیگانے
ایک بُلبل وِچه باغ دے جا کے کر دی پُھل نظارے
ایک کُھر سو وِچہ قید پنجر دے ضائع عمر گزارے
ایک پتنگ چراغاں اُتے جان کرن قُربانی
آتش شوق اَلنبے کولوں بدن ہووے نُورانی
اِک پر دار پکھیرو ہو کے چام چڑک بے چاری
اَنّھاں چوہا نھیرے دے وِچہ روشنیوں بیزاری
قدر بقدری قُوت ہر نوں بخشی بخشنہارے
ہمت دا لک بنّھے ناہیں دوس کہئیں پر مارے
خاک ہو یاں نوں دُوجی واری مڑ کے زندہ کرسی
وِچہ میدان قیامت والے ہر کوئی لیکھا بھرسی
نہ کوئی رو ملاحظہ اوتھے نہ کوئی عُذر بہانہ
جو کجھ کرسیں سویو ملسی ڈاہڈا عدل شہانہ
اوکھی گھاٹی مشکل اندر تُدھ بِن کوئی نہ والی
آپ مسبّب نال سببّاں غموں کریں خوشحالی
مَیں عاجز تے کرم کمائیو کیتائی رحم رحیماں
تُوں ہیں ساتھی بے کساں دا لیناں سار یتیماں
اوّل حمد خداوند والی ، والی جو جگت دا
جس گردوں سرگرداں کیتا دِنے تے راتیں وت دا
اُپر اَنبر تنبو تانے بِن تھمّاں بِن لاہاں
بآرام زمین کھلہاری میخاں مار ہیٹھاہاں
پانی تھیں چا عرش بنایا آدم کیتا خاکوں
جان ایمان دِتے اُس تائیں اپنے نُوروں پاکوں
کم تمام میسّر ہوندے نام اوہدا چِت دھریاں
رحموں سُکے ساوے کردا قہروں ساڑے ہریاں